بچه تر که بودم خیلی کارها که مامان نمیگذاشت انجامش دهم را انجام میدادم
خیلی خیلی یواشکی
بزرگ شده ام.
خیلی کارها را زمانه دوست ندارد که انجام دهم.
اما انجامش میدهم
خیلی خیلی یواشکی.
مثل دوست داشتن تو...
من این روزها تو را خیلی یواشکی دوست دارم
--------------
یه ناگفته ی ادبی طور😊
یه قانون هست به اسم قانون مالکیت که در بین اهالی استفاده کنِ وسایل نقلیه بسی جا افتاده...
وقتی میشینی روی صندلیِ مترو یا اتوبوس اصلــــن نباید بلند بشی.
باید تا آخر بشینی سر جات.
حتی اگه از شدت نشستن استخانهای کمر شل بشه.
حتی اگه از شدت نشستن زخم بستر بگیری و اعضا و جوارحت رو با قاشق جمع کنند.
حتی اگه یه مسافری سوار شد که از شدت خستگی گردنش کج شده هم شما نباید،از سر جات پاشی.
انگار نه انگار که اون صندلی ها برای بهتر طی کردن مسیره.
برای رفع خستگی.
بعضیااون قدر احساس مالکیت به اون صندلیشون پیدا میکنن که اگ چاره داشتن اون صندلیه رو میکندن میبردن خونشون.
عاقا خلاصه اینکه بد نیس اگ دیدی یه کوچولو خستگیت در رفت جاتو بدی به یکی دیگه.
همین😊
فقط هم به خودمون کار داشته باشیم.✌
آدم است دیگر.
بعضی وقتها دوست دارد آسمان فردا صورتی باشد
دوست دارد آب مزه ی به لیمو بدهد
و همه ی دست فروش های سر چهار راه گل بفروشند
آدم است دیگر.
بعضی وقتها دوست دارد از آسمان نقل ببارد
دوست دارد پرنده های شهر جان مریم بخوانند
و گلها با هم تانگو برقصند.
آدم است دیگر.
بعضی وقتها دلش میخواهد او یک نفر اینجا کنارش باشد.
یا لا اقل بیادش!
آدم است دیگر.
یکی از ضرب المثلایی که بین ما ایرانیا رواج داره اینه که ازدواج مث هندونه ی در بسته اس.
عاره خب ...
ولی مشکل از اونجایی شروع میشه که خیلیا انتظار دارن هندونشون مزه ی گیلاس تک دانه بده.
خواهر من...
برادر من...
ازدواجه.
سختی داره.
شما همین که بدونی از هندونه انتظار گیلاس تکدانه نداشته باشی شیش هیچ جلویی!!!
مهریه رو که بیشتر از صد و ده تا نمیدن.
هیکل هم که دستخوش تغییرات میشه.
مال و منالم که فقط به دنیا میمونه.
شغلم که به جز آقا زاده ها که فیش حقوقی شون ماهیانه اندازه ی کل دار و زندگی ماست بقیش سختی داره.
خلاصه که وقتی یکیو پیدا کردین ک دوسش دارین.
که میخواینش.
که میسازین با همو دو.
خلاصه که جفتتون حالیتونه هندونه مزه ی گیلاس تکدانه نمیده.
دسشو بگیرینو ببرینش سر خونه زندگیتون.
هر کی هم گفت داری اشتباه میکنی یکی بزن در گوشش.
اگه هم گفت چرا همچین میکنی؟
بگو بانو کافِ اعظم گفت😊😂😞
و در نهایت.
خوشبخت بشین الهی...
همه ی کار از آنجایی میلنگد که هیچ وقت یادمان نداده اند کجا باید ماند و پای خواسته ایستاد و کجا باید گذاشت و رفت.
باور کن یادمان نداده اند کجا باید صدا بالا برد و کجا باید کمی ساکت شد.
ما یاد نگرفته ایم کجای کارمان سختِ سخت بایستیم و کجای کار کمی کنار بکشیم.
شاید هم خوب یاد داده اند
شاید هم خوب یاد گرفته ایم
شاید هم به قول استاد اتفاق های زندگی مان به اولویت هایمان برمیگردد.
شاید ما در اولویت نیستیم.
یا شاید...
با این شاید ها نمیدانم کجای کار میلنگد.
باید تصمیمی گرفت که بعد شرمنده ی خودمان و زندگی مان نشویم.
تا هفتاد سالگی چشم بهم زدنی باقی مانده.
.
یه ناگفته به تاریخ امروز.
یک دانه ز تسبیح نماز سحرت را
آرام به نام من محتاج بیانداز...
